Trabajo, suenos, nieve, navidad

Dat is even wennen, nu mijn ouders zich weer in het koude kikkerlandje bevinden en mij achterlaten in het land van de zon en de mooie zonsop- en zonsondergangen. Hoe hoog staat het met de sneeuw. Heb van meerdere kanten begrepen dat 20 centimeter niks was en de files tot zaterdagochtend 6 uur hebben geduurd. Terwijl wij hier genoten van het zonnetje dat onze gezichten weer een beetje bijbruinde!

Nu even niet, want ik ben weer eens hard aan het werk. We zijn weer eens terreinen wezen kijken. We hebben al een tijdje een terrein dat we heel gaaf vinden (17 hectare bij Cuevas de Almanzora), maar er zijn wat problemen in dat gebied met vergunningen en we weten nog niet of we het erop moeten wagen. Bovendien de spaanse mentaliteit liegt er niet om en zo langzamerhand begin ik die mentaliteit weleens zat te worden. In Nederland ben ik gewend dat de klant koning is en dus ook zo behandeld word, maar de leverancier hier bepaalt alles en interesseert het helemaal niets als ze hun product al dan niet verkopen. We worden niet teruggebeld, zij doen lang over alles, we krijgen bovendien de schuld als iets mis loopt en worden voor gekke buitenlanders versleten waarvan ze denken een poot uit te kunnen draaien. Ondertussen kijken we rustig verder...

Maar ik zit niet stil... de banen vliegen me tegenwoordig om de oren. Ik moest naar de bank, maar ik had een lekke band (die auto... hmmm) en Benny wilde me wel even brengen zodat hij me daarna kon helpen die band te verwisselen. (Dat kan ik nu ook. Ik word echt een onafhankelijke vrouw..) We kregen alleen een soort van kleine aanrijding en ik stond te wachten totdat Benny alles geregeld had met papieren en dergelijke. Er rijdt een supermooie auto voorbij en die komt nog een keer langs. Dan stapt er een dame uit die op mij af komt om te vragen of ik een baan wilde. Ik snapte er in eerste instantie helemaal niets van, want ik heb een baan en wie komt er nou zomaar op je af om je een baan aan te bieden en ik dacht eerst dat ze vroeg of ik een baan voor haar had. Goed puntje bij paaltje: ze had een baan voor me in een restaurant als serveerster of in de keuken. Ik zei dat ik al een baan had en dus niet op zoek was naar werk. Maar vriendinnen mochten ook solliciteren, misschien wilden die wel. Ik sloeg haar nummer op in mijn telefoon, terwijl zij vertelde waar het restaurant zat en Benny hoorde ik achter me te zitten grinniken. Wat bleek: de baan die ze me aanbood was in het plaatselijke hoerenhuis, wist ik veel... Wel eigenaardig dat Benny dat zo goed weet.... Maar goed, de arbeidsmarkt is goed hier, er is nog genoeg werk.

Vannacht heb ik vreselijk gedroomd. Ik wil eigenlijk ergens in maart wel een puppy, (ik heb zelfs al een leuke naam bedacht: Diva) kan goed hier in het spaanse land, veel ruimte en speelkameraadjes en ik vind het eigenlijk gewoon wel heel gezellig. Geen idee hoe het nou komt dat ik zo naar gedroomd heb, maar ik zat in een restaurant (volgens mij niet het hoerenhuis..) en zag een aantal hondjes lopen en ik wees er een aan die ik wel wilde meenemen. Ik krijg op een gegeven moment een soort chipje en ik kijk en ik zeg: “Wat is dit dan?” (op zijn spaans) en die man legt me uit dat dat het hondje was dat ik gefrituurd wilde hebben... Is dit een teken aan de wand? Moet ik geen hondje nemen?

Om toch even goed af te sluiten: over drie weken ben ik weer in het land. Ik verheug me op een dik pak sneeuw, kerstbrood en natuurlijk iedereen weer te zien!