(On-) Nederlands eten

Van de week heb ik chumbos geplukt, dit is geen pretje en eigenlijk vreselijk gevaarlijk. Chumbos zijn cactusvruchten. De cactussen staan hier op het terrein, zijn heel groot en staan steil tegen een helling op. Om deze te plukken, moet je dus een survival tuigje aan om niet in de cactussen te vallen, je staat namelijk boven de cactus, want daar zitten de rijpe vruchten. Niet wetend dat wanneer je een cactus aanraakt, allerlei kleine stekels gaan vliegen om de cactus te beschermen. Ik was rustig chumbos aan het plukken met een barbecuetang en toen ik ze gewassen had (om de stekels te verwijderen) zat ik helemaal onder de stekeltjes. Dat zijn kleine haartjes die je voelt op het moment dat er iets tegenaankomt. Ik ben gelijk onder de douche gegaan, maar heb nog drie dagen stekels uit mezelf lopen trekken. Bovendien waren de chumbos iets overrijp, ze waren al aan het gisten, dus waren ze niet echt lekker. Ze smaken normaal een beetje naar appel.

Ook in de tuin hebben we vijgenbomen. Ik houd helemaal niet van vijgen. Thuis krijgen wij ze gedroogd en daar ben ik niet zo van, van dat tutti fruti fruit. Hier kan je ze zo van de boom plukken en zijn ze zoet. Ze moeten gebarsten aan de boom hangen, dan zijn ze rijp. In een plakje serrano ham zijn ze op hun best.

En dan de olijfbomen natuurlijk, maar dat heb ik nog niet geprobeerd, want ze zijn nog niet rijp. Geen idee wanneer we ze precies kunnen plukken, maar zongerijpt het beste natuurlijk. De sinaansappels van onze aanstaande sinaasappelbomen zijn ook om over naar huis te schrijven, heerlijk vol sap en vitaminen. En zo van de boom zijn ze echt het lekkerst.

Ik heb nog meer uit het wild gegeten: wat denken jullie van amandelen gewoon van de boom. Ik was met een makelaar naar een stukje grond aan het kijken en hij stopt om mij de boom/ struik te laten zien. Het is een soort van kastanje waarbij je de amandel uit een jasje met stekels moet halen. Het is nog een beetje vochtig en niet zoals wij ze kennen uit een zakje, maar de smaak was herkenbaar en ik proefde gelijk amaretto. Het vervelende is dat de rest van de dag je wel met die smaak in je mond zit.

Toch mis je af en toe ook doodgewoon Nederlands eten: een stamppotje op zijn tijd of gewoon een lekkere kroket. Nu wordt vanuit de organisatie (meestal Henri en Irene) flink ingekocht in Nederland, om als je eens trek mocht krijgen in een kroket dat deze ook gewoon echt op voorraad zijn. En dan niet gewone, waar je eigenlijk al spijt van hebt nadat je één hap hebt genomen, maar kalfskroketten van Van Dobbe. Met lekkere patatjes en mayo, ketchup en uitjes, heerlijk vetklepgevroten. We zaten allemaal zo vol aan het eind dat ik voorlopig geen junkfood hoef. Ook hebben we van de week pannenkoeken gegeten, na twee (van die grote) hoef ik voorlopig ook geen pannenkoeken. Sorry pap en mam, maar ik verlang echt naar andijviestamppot (ondanks de zomer), naar Hollandse nieuwe, donkerbruin brood met pitten en noten, een beschuitje, melk en yoghurt. Niet naar pindakaas, want zelfs dat staat hier in enorme blikken…