Een ezel stoot zich in het gemeen...

Afgelopen week is eindelijk Henry met Irene vertrokken met de camper richting het iets frissere noorden: Frankrijk, België om te eindigen in Nederland, Amsterdam. Dit alles had nogal wat voeten in de aarde, want op het laatste moment moeten er dan nog een heleboel dingen geregeld worden. Dinsdagochtend tegen een uur of twaalf zijn ze weggegaan en Henry heeft me op het hart gedrukt niets te doen wat hij ook niet zou doen... In andere woorden, alles kan!!! Helaas gaf hij me ook het gevoel dat ik nu verantwoordelijk ben, dus niet alles kan, maar goed...

Van de week was er Veractiva. Dat is een soort huishoudbeurs in de openlucht met alle plannen (bouwplannen van projectontwikkelaars, bestemmingsplannen uit de omgeving en een camping!) die er staan te gebeuren in de omgeving van Vera, maar ook tassen te koop, abanicos(waaiers), kamelen, sieraden en huishoudelijke apparaten, massagestoelen, een paardenshow, goocheltrucs en de plaatselijke restaurants hebben ook een plek. Het geheel wordt ondersteund met een flamencoshow, dansmariekes of een spaanse onverstaanbare zanger. Ik word heel goed in bedrijfsspionage: overal waar ik maar iets te weten kan komen over prijzen van grond, huizen, servicekosten en dergelijke ga ik even langs om te doen alsof ik een huis wil kopen of een stuk grond, laat me een volledige offerte voorschrijven om achter van allerlei prijzen te komen. En ik moet zeggen, het is vreselijk interessant om te weten dat in Vera een toeristische trekpleister wordt met huizenprijzen die bijna gelijk zijn aan de onze in Nederland. Goed voor zaken in ieder geval.

Vrijdag ben ik nog even naar vrienden in Granada gegaan. Normaal is dat ongeveer 2 uur rijden, misschien iets langer en ik deed er 4 uur over. Je rijdt namelijk door de Sierra Nevada, dat is zo mooi, je voelt je dan zo klein... Maar goed, halverwege een berg gaat mijn snelheidsmeter terug naar 120, 100, 80, 60... Met alarmlichten ben ik heel zacht helemaal rechts gaan rijden. En bovenop de berg ging het weer helemaal goed en sjeesde ik de berg weer af... Helaas voor mij was het ook nog siësta, dus van een garage die open was, was eigenlijk niet echt sprake. Voorzichtig door naar het volgende pompstation, op een gegeven moment was ik zelfs bang dat ik achteruit de berg weer af zou gaan! Dit pomopstation was groot en had gelukkig een garage die open was. Ik kom daar en die ontzettend aardige jongeman vervangt iets rubberachtigs onder de motorkap en zegt dat we nu samen maar een rondje moeten rijden. Halverwege de berg begint hij keihard te lachen en vraagt me hoe lang ik mijn rijbewijs al heb.... Een beetje overgevoelig reageer ik niet zo aardig en hij zegt dat je een berg maximaal in zijn 4 kan oprijden. Schaapachtig lachend heb ik me verontschuldigd dat ik in Nederland mijn rijbewijs heb gehaald en ze daar geen bergen kennen. Het ergste is, is dat hij nu hij mij even "les" gaf, mij vreselijk zenuwachtig maakte. Toen we eindelijk weer bij de garage aankwamen stapte hij uit en bedankte me dat hij weer wist dat hij een hart had, want die had die vastgehouden toen hij naast me zat... Nu moet ik er wel even bijvertellen dat ie wel vroeg wat zo´n mooie vrouw helemaal alleen op de weg deed. Waarop ik natuurlijk weer vinnig antwoordde: dat ik een sterke vrouw ben die geen man nodig heeft... Misschien één om de banden te verwisselen, want dat heb ik nog niet gedaan.

Deze ezel heeft zich al twee keer aan dezelfde steen gestoten: in Granada zitten we met vrienden van de taalschool op een terras tapas op te eten en onze sangria en biertjes leeg te drinken en heel stoer wil ik toch weer de rekening vragen op zijn masturbeers... Iedereen aan tafel inclusief de camarero lachte me echt enorm uit, wat ik me ook kan voorstellen. De tweede keer, zou ik ooit leren van mijn fouten?